2e afspraak 26 augustus  2013

Na de 1ste afspraak schreef ik voor mezelf een verslag van het gesprek en hoe ik het heb ervaren.

En kwamen er enkele vragen naar boven:
Er is nooit echt vast gesteld dat ik ME heb, dus ik weet dus niet of ik dat heb.
Maar wel Chronische Vermoeidheid!

>> Hoe kom ik daar van af?<< 

Kan dit dan met behulp van het Nijmeegs Centrum voor Chronische Vermoeidheid?

Ik heb mezelf beloofd hun behandeling aan te pakken en hun richtlijnen
te volgen enz..

Maar hoe pakken we dit aan? Oftewel is er Plan Van Aanpak?
Vandaag: hoefde ik die vraag nog niet eens te stellen, want ze begon er al mee :)

Op papier: duidelijk, puntsgewijs en daar houd ik van.
Thuis nog eens nalezen en ondertekenen, zodat ik mezelf hieraan commit. Ook mijn man / partner is zoveel mogelijk bij de behandeling betrokken. Want hij heeft ook "last" van mijn vermoeidheid en is het voor hem ook niet ltijd gemakkelijk.

Na een fijn gesprek ga ik naar huis met het volgende plan:

a: mijn bioritme herstellen! Dus voor de komende tijd een vast waak- en slaapritme.Alleen als mijn klachten een niveau van ziek* zijn hebben even rusten. En dan ook rusten, zonder schermactiviteiten (smartphone/tv) of lezen. Dus ook echt helemaal niks! *(voor mij is dat niet kunnen functioneren, totale malaise, hoofdpijnen en even zitten op de bank echt niet volsta op mijn gezicht en ervaar het moe zijn al anders.

b: Zoeken naar helpende / positieve gedachten als ik vermoeid ben.
Negatieve gedachten; woorden omzetten naar positieve gedachten, positieve /grappige uitspraken. Voorbeeld:  Oh wat ben ik weer moe! omzetten naar .. ik ben happy ! ;) Niet ieders logica, dat snap ik wel, maar ik krijg dan een glimlach op mijn gezicht :)

Ook verder zoeken en interpreteren naar wat mij dan helpt.
Voor mij helpen ontspannings oefeningen; buikademhaling oefeningen;  naar buiten gaan met de hond en bewust kijken/genieten naar de natuur.... ook al is het 5 minuten.
Dit kan ik misschien nog wel aanvullen... ga ik ook opschrijven, want als ik moe ben, kan ik het niet altijd verzinnen, en kan ik op mijn lijstje kijken.

Ook maak ik elke ochtend een lijst van dingen die ik, al zijn ze beperkt, wil gaan doen. en stel ik prioriteiten en een dagschema met tijden.
Lukt er iets niet, kan ik het schrappen en zie ook dat er altijd wel iets lukt ;) en dat geef ik een ouderwets goed teken.

En dat voelt weer positief!

Ongewoon moe! Altijd!: EERSTE AFSPRAAK 19-8-2013Bijgepraat over de afge...

Ongewoon moe! Altijd!: EERSTE AFSPRAAK 19-8-2013

Bijgepraat over de afge...: EERSTE AFSPRAAK 19-8-2013 Bijgepraat over de afgelopen maanden en doelen opgesteld. hobbies creatief: beeldouwen / schilderen : 1 dagde...

EERSTE AFSPRAAK 19-8-2013

Bijgepraat over de afgelopen maanden en doelen opgesteld.

• hobbies creatief: beeldouwen / schilderen : 1 dagdeel
• dag: huishouden; hond uitlaten; boodschap; huishoudelijke taak
• cursus of studie volgen en daarna 20 uur kunnen werken
• ontspannen-rust/ meditatie of zo
• huishouden: stofzuigen in 1x; was beter bijhouden
• meer fietsen 3x 20 km per week
• avond naar film/theater/uit eten
• cursus naast werk anders dan creatief !AANDACHTPUNTJE!
• sociale contacten 1x per week
• hond uitlaten flinke wandeling , het liefst samen
• do avond samen iets leuks gaan doen
• dagje winkelen-sauna- zonder ervan bij te moeten tanken
• weekendje weg
• boek lezen ± veel beter kunnen concentreren
• beter omgaan met stress

Veel doelen-wensen en blijkbaar reeel.

VRAAG :  hoe gaan we dit allemaal aanpakken en mijn vermoeidheid dan?

2e afspraak 26/8/2013

Ongewoon moe... en een weg naar herstel vinden...

Moeilijk te accepteren dat je steeds jezelf moet beperken.

Je krijgt ongevraagd advies: gewoon minder doen; eens goed uitrusten; je ben ook geen twintig meer; iedereen is weleens moe!

Dan hoor je iemand zeggen: lekker om de hond uit te laten, nu je niet werkt. Of: Nou, als de hond uitlaten het hoogtepunt van je dag is, is dt wel zielig!?

Onbegrip als je het uitlegt en thuis komen de muren op je af.  Niemand die eens gewoon een kopje koffie komt drinken om een praatje te maken. Vragen is moeilijk en als je het dan wel eens vraagt en ze hebben het 1, 2 3x te druk of het komt even niet uit...., en je hoort dan niks....  Tja dan wordt vragen te moeilijk.

Na een tijd van worstelen en weten dat het huishouden doen, voor de katten en de hond zorgen al echt te veel is... laat staan nog boodschappen doen, op bezoek gaan, relatie goed houden, lezen, een hobbie... tja dan is er een diep gat!
Mijn partner heeft het hier ook moeilijk mee... machteloos gevoel... wat kan hij doen? Ja mee helpen natuurlijk, maar dan kan ik er nog niet mee omgaan...

ZO wil ik niet oud worden....

Toch ga ik weer eens zoeken op internet en probeer te vinden wat ik kan doen om hier uit te komen... of in ieder geval mee kan leren omgaan.

Dan zie je een berg informatie, en ga je schiften... Reguliere geneeskunde en alterntieve geneeskunde.... Engelstalige cursus.... Youtube info....  
Ervaringen.... Vitamines... Info te over!!

Maar wat wil ik !!!

HERSTEL!

Eerst kies ik voor de reguliere geneeskunde om dingen uit te kunnen sluiten.
Is het iets lichamelijks? Na een begripvol gesprek met mijn huisarts, laat ik bloed prikken. Hierin is niks verontrustends gevonden.

Hierop volgend vraag ik een verwijzing naar Het Chronisch Vermoeidheidscentrum van het Radboud Ziekenhuis en krijg alle medewerking. Hier kan je alleen terecht als je via Interne Geneeskunde allerlei tests en onderzoeken laat doen. Heel dat traject heb ik doorlopen, en daarna is mijn aanmelding een feit.

Drie maanden wachttijd voor een eerste intake gesprek.
Dan volgen enkele intake gesprekken, computer invullijsten, en ik krijg voor 2 weken een aktometer om en houd ik thuis mijn activiteiten schema bij.
Dit alles kost veel tijd en energie en die had ik al niet! Nu komen nog minder van de gewone dingen uit mijn handen...en dat is erg frustrerend. Niemand die het ziet en merkt.... denk ik...
Ik baal maar houd vol...  en uiteindelijk kom ik in aanmerking voor behandeling.

Een gevoel van opluchting volgt want er kan iets aan worden gedaan!  Jippie :)

Dan krijg ik te horen dat ik over 4 maanden kan beginnen, maar dan bij een collega en niet bij diegene die met mij gesprekken heeft gevoerd, waarmee het heel fijn klikt, want zij heeft pas over 9 maanden tijd!

Toch kies ik voor 9 maanden wachten! Want mijn behandelaar is ontzettend sympathiek, ik me nog nooit zo begrepen heb gevoeld en ik dat ontzettend belangrijk vind.

Ik zoek naar ervaringen op internet en dan zie je veel negatieve berichten..... Maar als ik dit traject niet ga doen, wat zijn dan de alternatieven....??

Ik ga ervoor!

19-8-2013 eerste afspraak van het BEHANDELTRAJECT