Ongewoon moe... en een weg naar herstel vinden...

Moeilijk te accepteren dat je steeds jezelf moet beperken.

Je krijgt ongevraagd advies: gewoon minder doen; eens goed uitrusten; je ben ook geen twintig meer; iedereen is weleens moe!

Dan hoor je iemand zeggen: lekker om de hond uit te laten, nu je niet werkt. Of: Nou, als de hond uitlaten het hoogtepunt van je dag is, is dt wel zielig!?

Onbegrip als je het uitlegt en thuis komen de muren op je af.  Niemand die eens gewoon een kopje koffie komt drinken om een praatje te maken. Vragen is moeilijk en als je het dan wel eens vraagt en ze hebben het 1, 2 3x te druk of het komt even niet uit...., en je hoort dan niks....  Tja dan wordt vragen te moeilijk.

Na een tijd van worstelen en weten dat het huishouden doen, voor de katten en de hond zorgen al echt te veel is... laat staan nog boodschappen doen, op bezoek gaan, relatie goed houden, lezen, een hobbie... tja dan is er een diep gat!
Mijn partner heeft het hier ook moeilijk mee... machteloos gevoel... wat kan hij doen? Ja mee helpen natuurlijk, maar dan kan ik er nog niet mee omgaan...

ZO wil ik niet oud worden....

Toch ga ik weer eens zoeken op internet en probeer te vinden wat ik kan doen om hier uit te komen... of in ieder geval mee kan leren omgaan.

Dan zie je een berg informatie, en ga je schiften... Reguliere geneeskunde en alterntieve geneeskunde.... Engelstalige cursus.... Youtube info....  
Ervaringen.... Vitamines... Info te over!!

Maar wat wil ik !!!

HERSTEL!

Eerst kies ik voor de reguliere geneeskunde om dingen uit te kunnen sluiten.
Is het iets lichamelijks? Na een begripvol gesprek met mijn huisarts, laat ik bloed prikken. Hierin is niks verontrustends gevonden.

Hierop volgend vraag ik een verwijzing naar Het Chronisch Vermoeidheidscentrum van het Radboud Ziekenhuis en krijg alle medewerking. Hier kan je alleen terecht als je via Interne Geneeskunde allerlei tests en onderzoeken laat doen. Heel dat traject heb ik doorlopen, en daarna is mijn aanmelding een feit.

Drie maanden wachttijd voor een eerste intake gesprek.
Dan volgen enkele intake gesprekken, computer invullijsten, en ik krijg voor 2 weken een aktometer om en houd ik thuis mijn activiteiten schema bij.
Dit alles kost veel tijd en energie en die had ik al niet! Nu komen nog minder van de gewone dingen uit mijn handen...en dat is erg frustrerend. Niemand die het ziet en merkt.... denk ik...
Ik baal maar houd vol...  en uiteindelijk kom ik in aanmerking voor behandeling.

Een gevoel van opluchting volgt want er kan iets aan worden gedaan!  Jippie :)

Dan krijg ik te horen dat ik over 4 maanden kan beginnen, maar dan bij een collega en niet bij diegene die met mij gesprekken heeft gevoerd, waarmee het heel fijn klikt, want zij heeft pas over 9 maanden tijd!

Toch kies ik voor 9 maanden wachten! Want mijn behandelaar is ontzettend sympathiek, ik me nog nooit zo begrepen heb gevoeld en ik dat ontzettend belangrijk vind.

Ik zoek naar ervaringen op internet en dan zie je veel negatieve berichten..... Maar als ik dit traject niet ga doen, wat zijn dan de alternatieven....??

Ik ga ervoor!

19-8-2013 eerste afspraak van het BEHANDELTRAJECT